Kaderimiz ne kadar elimizde

Bu akşam kızımla hikaye yazmak üzerine konuşurken hatırladım. İlkokul zamanlarında hikaye yazmıştım, ama saklama gereği duymamışım muhtemelen ailemin de öyle bir kaygısı olmadı o hikayeye dair hiçbirşey yok elimde. Tek hatırladığımsa sadece yazdığım. Belki başarılıydı belki başarısız. Ama etrafımda beni yüreklendirecek devam etmemi sağlayacak birileri olsaydı devam ettirmiş olurdum, belki başarılı da olurdum.

Gerçekten öyle mi? Gerçekten başarmak için dışardan bir desteğe mi ihtiyacımız var. Aslında hayır. Bence devam etmemizi sağlayan da yarı yolda pes edip bıraktıran da kendimiziz. Yani aslında dışarsı diye bişey de yok. Herşey senden ibaret. Sen yeterince istiyorsan dışarda ne olduğu umrunda olmadan devam ediyorsun. Ama yeterince istemiyorsan o zaman bahanelerden başını kaldıramıyorsun.

Yani bütün mesele bendeydi aslında. İçimde yeterince ateş yanmamış demekki. Öyle olsa beni kimse tutamazdı. Bu her konu için böyle değil mi? Kafamıza gerçekten taktığımız, başarmaya gerçekten niyet ettiğimiz ve başaracağımıza inandığımız bir konuda gereken çabayı gösterip başarısız olma ihtimalimiz yüzde kaç?

Sonuç olarak önündeki tek engel sensin!