Hayat Arkadaşıma Mektup

Aslında doğum gününde yazmak istemiştim sana bu mektubu ama yetişmedi.

İyi ki doğmuşsun, iyi ki benim yol arkadaşım, İpek kızın babası olmuşsun. Bu yıl itibariyle beraberliğimiz 13 yıla ulaşıyor. Nasıl da çabuk geçti dediğim, sanki dünmüş gibi hatırladığım ama geçen zamanda az da şey yaşamadık dediğim 13 yıl. Geçen zamanın bize en büyük armağanı kızımız elbette.

Ben sana ilk kez yazmıyorum aslında, hep yazdım. Ama daha çok kendimi anlatamadığım, sana sesimi duyuramadığım zamanlarda yazdım. Sitem için yazdım, isyan ettim yazdım. Bu sefer öyle olmasın, bu sefer sevgiyle yazayım 🙂

Hayattaki mücadelen doğduğun gün başlamış. Ama inatçılığın o zamandan belliymiş, pes etmemişsin, dört elle sarılmışsın hayata, iyi ki! Seni tanımadan önceki halini çok bilemem ama tanıdıktan sonraki halinde de mücadele, fazladan çaba eksik olmadı. Ama tüm zorlukların içinde iyi olmaktan, doğru olmaktan, vicdanlı olmaktan vazgeçmedin. Belki bir sürü şey yolunda gitmedi, belki çok zengin olamadın, kariyer basamakların üç inişli, bir çıkışlı oldu. Ama sen, sen olmaktan vazgeçmedin. Hep denedin, yılmadın, pes etmedin. Doğrusunu bulmaya çalıştın ki bence buldun da. Ve her geçen gün daha iyisi için uğraşıyorsun.

Sen çok iyi bir babasın. Neredeyse 1 yıla yakın kızımıza sen baktın ki, bu her babanın harcı değil. Hatta hatırlıyorum, Bedriye Hanım bizimle ilk çalışmaya başladığında, “bu çocuk anne diye değil, baba diye ağlıyor” demişti 🙂 Tüm o geçirdiğimiz zamanlar bize çok şey öğretti. Kabul hırpaladı, sarstı, sallandırdı ama sanırım aynı zamanda güçlendirdi.

Epey maceralı geçen 13 yıldan sonra bakalım daha ne maceralar yaşayacağız. Diliyorum ki sıradaki maceralarımız yeni yerler görmek, yeni şeyler keşfetmek, yeni insanlar tanımak, yeni mutluluklar tatmak gibi olsun. Aşk olsun, sağlık olsun, bolluk bereket olsun, huzur olsun.

16 Ocak 2020 / İstanbul